kifayət

z. <ər.>

1. Yetər, kafi, bəs olma. Deyirlər, çox ardır yüz il, əlli il; İnsana bir ömür kifayət deyil. B. V.. Kifayət qədər – lazımınca, lazımi qədər, bəs olduqca. <Qurban> yolda yeriyərkən düşünürdü: – Xoşbəxt adam, kifayət qədər pul toplamış, indi də gedib uşaqlarına qovuşacaqdır. A. Ş.. <Tahir> ikiotaqlı təzə mənzilində cəmisi bir həftə qalmışdı, hələ də buraya kifayət qədər isinişməmişdi. M. Hüs.. Sultan ciddi nüfuzedici bir ahənglə, özü də kifayət qədər məntiqlə danışırdı. İ. Hüseynov. Kifayət etmək – 1) bax kifayətlənmək. Mirzə öz maaşına kifayət edib bir qəpik də olsun rüşvət almazdı. Ə. Haqverdiyev; 2) çatmaq, yetmək, bəs olmaq. Şərt deyildir yatıbduram yanında; Gendən baxmaq mənə kifayət eylər. M. P. V.. <Bədircahan:> . . Dəxi mənə artıq şey lazım deyil, bir beş-altı manat kifayət edər. N. V.. Kifayətə yetmək köhn. – razı düşmək, təmin olunmaq, kifayətlənmək. <Sitarə:> Bu çərxdən gərək yetə hər kəs kifayətə. C. C.. Kifayət olmaq – bax kifayət etmək 2-ci mənada.

2. Kifayətdir (şəklində) – yetər, çatar, bəsdir. <Aslan bəy:> Bircə yaylım atılarsa, kifayətdir. . C. C.. Bir könülə kifayətdir bir mənalı məhəbbət; İki qəlbi əyləndirmək xəyanətdir, sevgilim! S. Rüst.. // Əmr mənasında – yetər! bəsdir! kifayət edər! Kifayətdir, buraxın söhbəti!